فرض کنید همه شما را به عنوان یک آدم ثروتمند می‌شناسند که پول‌تان از پارو بالا می‌رود، شما یک کارخانه دارید، تولیدات فراوان دارید و البته فرزندان بسیاری که خرج و مخارج زیادی دارند و امکانات زیادی را باید برایشان فراهم کنید. حالا اگر این میان حسابدارهای شرکت پول شما را بالا کشیدند، چه می‌شود؟ اگر به خودتان آمدید و دیدید که بسیاری از زیردستان شما، که در کارخانه شما کار می‌کنند از اموال شما دزدیده‌اند چه می‌شود؟ به فرزندان‌تان چه می‌خواهید بگویید؟ آیا برای آنها قابل قبول است که شما با چنین ثروتی و چنین کارخانه‌ای، نمی‌توانید آنها را در رفاه بزرگ کنید؟ شرایط ایران مثل آن شخص کارخانه‌دار است که به خاطر دزدی‌ها و فسادهایی که در آن رخ می‌دهد، نمی‌داند جواب فرزندانش را که یک نگاه به ثروت پدرشان می‌کنند و یک نگاه به جیب‌شان، چه بدهد؟

کارگرها، بازنشسته‌ها، کارمندان و تمام کسانی که با پایه حقوق در تهران زندگی می‌کنند، هیچ طعمی از ثروت پدرشان نچشیده‌اند و نخواهند چشید. اگر هر کدام از این اقشار شانس بیاورند و مستأجر نباشند و ارثی به آنها رسیده باشد و یا به هر دلیلی سقفی بالای سرشان باشد که نخواهند اجاره خانه بدهند، شاید به سختی بتوانند زندگی خود را بگذرانند اما هنوز هیچکس نتوانسته کشف کند که کارگران و کارمندان مستأجر که با پایه حقوق وزارت کار سر می‌کنند، چطور هنوز نفس می‌کشند؟ این دیگر از پول توی جیبی و رفاهی که از پدرشان توقع دارند هم گذشته است، این دقیقا شبیه آن است که پدر ثروتمند شما، شما را از ارث محروم و از خانه بیرون پرت کرده باشد!

همه حقوق‌بگیران امیدشان به روزهای پایانی سال است که اگر خوش‌شانس باشند و کارفرمایشان حقوق و مزایایشان را تمام و کمال و به موقع پرداخت کند، باز باید برنامه‌ریزی کنند که با این پول بتوانند برای خانواده‌ای که یک سال با بی‌پولی سر کرده و با حقوق‌های غیرمنطقی زنده مانده تعطیلات مناسبی را فراهم کنند! یک عده قبل از دریافت عیدی و سنواتشان آن را قرض گرفته‌اند و باید قرض‌شان را پس بدهند و عده ای دیگر تلاش می‌کنند تعطیلاتی شاد و کم‌هزینه را برای خانواده رقم بزنند. عیدی‌هایی که به کارگران و کارمندان و بازنشستگان داده می‌شود، شبیه همان بچه‌هایی است که بعد از یک سال بی پولی کشیدن، خسته و درمانده شکایت خود را اعلام می‌کنند، پدرشان لبخندی می‌زند و بعد چندرغاز از توی جیبش درمی‌آورد و به فرزندانش می‌دهد و می‌گوید: «فعلا این عیدی را بگیرید و خوش باشید، تا بعد!» و فکر می‌کند لطف بزرگی در حق آنها کرده است.