دلم به گلایه نمی رود….

شکستن طلسم فاریاب و افتتاحِ یکی از آرزو های دیرینه و دست نیافتنی جوانان فاریاب، با همت دکتر مهدی یوسفی مدیر عامل محترم منطقه ویژه خالی از حاشیه نبود که در این میان به ذکر سه نکته بسنده می کنم و قضاوت را به عهده مردم می گذارم:

۱- اماکن ورزشی حق قانونی هر روستای با جمعیت بالای ۱۰۰۰ نفر است که در سالهای اخیر شاهد بوده ایم در روستا هائی که جمعیت ساکن آنها به سختی کفاف تشکیل دو تیم فوتبال را می دهد انواع اماکن ورزشی به بهره برداری رسید و این در حالی بود که فاریاب با چندین باشگاه ورزشی و جمعیت بالایِ جوانان ورزشکار در رشته های مختلف، علارغم پیگیری های فراوان( بنا به گفته مسئولین روستا) از این اماکن بی بهره بوده است.
۲- با توجه به موضوع بالا سالن ورزشی و یا زمین فوتسال چمن حق قانونی جوانان فاریاب بوده که می بایست با پیگیری شورای اسلامی و دهیاری فاریاب سالها قبل تحقق می یافت؛ متاسفانه به هر دلیل این امر محقق نشد که ناچاراً به جای دریافت مجوز و بودجهِ امکانات دیگر مانند درمانگاه و … از دکتر یوسفی، برای احداث و تکمیل زمین چمن از وی کمک گرفتیم که جای بسی تاسف است…
۳- عدم حضور مسئولین استانی ، شهرستانی و بخش در مراسم افتتاحیه علی رغم دعوت از ایشان ، دلیل محکمی برای اثبات گفته ها و شنیده ها در رابطه با مخالفت مسئولین بخش با فاریاب است و مخالفین بخشداری و شورای بخش از این موضوع استفاده خواهند برد.

حرفهای زیادی برای گفتن و گلایه کردن بود؛ اما به قول شاعر: « حرفهای من بماند برای بعد…»

و در پایان:

“غلام همت آن نازنینم که کار خیر بی روی و ریا کرد”

جناب آقای دکتر یوسفی مدیر عامل محترم منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس و جناب آقای دکتر سعادت نماینده محترم مردم دشتستان، حضور شما در این مراسم از افتخارات این روستا هست و خواهد بود. ” زبان از سپاسگذاری این حضور و حمایت، قاصر است”.